Wszędobylskie zaspy, ziemne powiewy, takie krajobraz towarzyszył w pierwszej fazie mojej podróży, dzierżąc w ręku pokeballa brnąłem przez śnieżne fałdy, w pewnej chwili zorientowałem się, że tak naprawdę mój pokemon jest odporny na ziemno i nic większego nie może mu się stać, spokojnie rzuciłem balla w jedną z zasp, po chwili wyleciał w czerwonej chmurce mój Spheal, z wesołą twarzyczką ruszył w moją stronę turlając się na śniegu. -Przydało by się sprawdzić co potrafi- pomyślałem i zacząłem szukać w dużej kieszeni kurtki czegoś co kształtem mogło przypominać pokedex. Po dość długiej szarpaninie z samym sobą udało mi się wydostać to czego szukałem. Spokojnymi ruchami otworzyłem pierwszą klapkę urządzenia i nakierowałem tylni laser skanujący na pokemona, następnie kliknąłem duży zielony kwadracik, był to sygnał aby urządzenie zaczęło skanowanie ukochanego pokemona.

Wygrzebałem swojego pokemona i poklepałem go w przyjazną główkę, należało natychmiast opuścić ten nie przyjazny teren, jednak sam nie wiedziałem gdzie tak naprawdę mogę być, szukałem jakiś szczegółów terenowych, cech. Potrzebne było mi po to, aby następnie z pomocą mapy spróbować określić moje położenie, była to ważna sprawa, ponieważ bez tego ani rusz. Spheal tuż przy mojej nodze, śmiesznie podskakując jakby nie zwracał uwagi na pogodę, była ona dla niego wyśmienita, czuł się bardzo dobrze, gorzej było ze mną. Przenikliwy mróz i mocny opad śniegu, mógł doprowadzić do długotrwałej choroby, a tego przecież nie chciałem. Przeszukiwałem mapę kawałek po kawałku, w poszukiwaniu domniemanej pozycji, wszędzie było biało śnieg zakrył ważne element środowiska, bardzo ciężko było coś odnaleźć, wiec postanowiłem kierować się górami, być może jakaś góra z tego terytorium jest zaznaczona na szlaku.

Ruszyłem szybkim zamaszystym krokiem w stronę nieośnieżonych koron drzew, po drodze zwróciłem się do swojego uśmiechniętego milusińskiego -Może wyczuwasz tutaj jakiegoś pokemona, przydałby się nam nowy towarzysz- wiedziałem, że pokemon szybciej znajdzie trop swojego pobratymca niż człowiek, a nowy kompan to dobry pomysł zwłaszcza, że w drodze mogą czyhać nowe niebezpieczeństwa. Ogromne masy śniegu spadały mi na głowę czułem, że nie dam rady, przy życiu podtrzymywał mnie jedynie mój wesoły towarzysz i jego śmieszne podskakiwanie na śniegu wiedziałem, że musi być bardzo silny, ponieważ skurcze mięśni nawet najsilniejszego człowieka nie pozwalają na tak długie poruszanie się. Jego niebieskie oczka świeciły jak gwiazdki, robiło się masakrycznie zimno był to znak do przyśpieszenia tempa, musiałem jak najszybciej dostać się do jakiegoś mieszkania lub wyjść z terenów ośnieżonych. Jednak czekałem nadal na trop jakiegoś pokemona.