- Pokemony? - zdziwiłam się. Nigdy nie myślałam o tym, by zostać trenerem pokemonów. Często jednak bawiłam się z leśnymi stworkami i niektóre z nich naprawdę polubiłam. - Czemu nie? Myślę, że to całkiem niezły pomysł.
Uśmiechnęłam się serdecznie i podeszłam do przyjaciela. Kiedy już zaczęliśmy iść w stronę miasta, zaczęłam rozmyślać o tym, jak to będzie być trenerem, czy koordynatorem. W dzieciństwie wiele słyszałam o kieszonkowych stworkach i był czas, kiedy moim jedynym marzeniem była podróż po świecie.
- Satoshi, kiedy już wybierzemy swojego pierwszego pokemona, to czy wyruszymy w podróż? Myślę, że byłoby to dobre rozwiązanie, tym bardziej, że teraz... no wiesz, ścigają cię źli ludzie... - rzekłam. - Poza tym fajnie byłoby zwiedzić świat, zdobywać odznaki, wstążki i tak dalej...

- Jasne. W końcu jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi, prawda? - uśmiechnęłam się przymykając przy tym oczy. Złapałam Satoshi'ego za rękę i spokojnym krokiem przeszłam przez ogród profesora Rowana, rozglądając się po okolicy. Gdy w końcu znaleźliśmy się pod drzwiami budynku uniosłam rękę i kilkukrotnie zapukałam w stalowe drzwi. - Panie profesorze! - okrzyknęłam, chcąc upewnić się, że na pewno nas usłyszy.

fuu, na razie brak weny.

Z uwagą przyjrzałam się wszystkim trzem pokemonom. Pierwszy z nich, Vanillite wydał mi się najciekawszy z całej trójki. Nigdy nie widziałam tak dziwnego, a zarazem uroczego pokemona. Drugi, Pachirisu również przypadł mi do gustu, aczkolwiek wiedziałam, że jest to pokemon słabo radzący sobie w walkach. I ostatni, Turtwig. Był to chyba najgorszy stworek z całej trójki. Bez dłuższego namysłu stwierdziłam:
- Wybieraj Vanillite'a! - miałam nadzieję, że maluch ucieszy się, że od dziś będzie miał nową trenerkę. Podeszłam do pokemona-rożka i złapałam oburącz. Pogłaskałam go po główce i rzekłam miłym głosem:
- To co, zostaniemy przyjaciółmi?

Spojrzałam ze smutkiem na małą wiewiórkę. Po jej spojrzeniu wywnioskowałam, że bardzo zależy jej na tym, by znaleźć trenera. Chcąc ją jakoś pocieszyć wyciągnęłam rękę w jej kierunku i pogłaskałam po głowie.
- Nie martw się. Jesteś śliczna i na pewno wkrótce znajdziesz trenera. - uśmiechnęłam się, po czym poklepałam wiewiórkę po plecach. - Okey, Satoshi. Teraz możemy już iść.
Nie czekając na odpowiedź chłopca zaczęłam dość żwawym krokiem iść w kierunku drzwi. W pewnym momencie zatrzymałam się. Z tego wszystkiego zapomniałam podziękować starcowi za otrzymanego pokemona. Odwróciłam się i popatrzyłam na niego z uśmiechem.
- Bardzo panu dziękujemy. Wytrenuję Vanillite'a na silnego Vanilluxe'a! - rzekłam uprzejmym tonem, po czym nacisnęłam klamkę od drzwi. Stwierdziłam, że nie warto tracić czas na zadawanie pytań. Co prawda nie znałam się jeszcze na Świecie Pokemonów, ale pomyślałam, że wszystkiego dowiem się podczas podróży. Wyszłam na zewnątrz i oparłam się o ścianę budynku. Czekałam aż Satoshi wyjdzie z budynku i będziemy mogli pójść do bazy. W końcu zostawiliśmy tam swoje rzeczy, a na tak długą wyprawę potrzeba nam jak najwięcej zapasów. Stojąc tak i wpatrując się w niebo głaskałam Vanillite'a.
- Cóż, ta cała podróż może być ciekawa. Mam jednak nadzieję, że ci ludzie nie będą ścigać Satoshi'ego. Są od niego silniejsi i zdecydowanie starsi. Dziwne, że on sam zdołał zabić dwóch z nich. Zastanawia mnie, dlaczego ci ludzie tak bardzo chcą go zabić... w końcu nic im nie zrobił. Chyba dzisiaj z nim o tym pogadam... - rozmyślałam.