Imię : Tai
Nazwisko: Pyro
Wiek: 16
Profesja: Trener
Region i Miasto w którym mieszkasz: Johto Ilex Forest
Charakter: Jest uczuciowy. Dowiódł tego ratując głodnego Murkrowa, który został jego starterem. Nienawidzi ludzi bez skrupułów. To bardzo opanowany chłopak ale gdy ktoś jest niesprawiedliwy albo po prostu wredny to staje się mściwy. Jeśli ma to coś dać to słucha rapu (K44 i PFK) xD.
Cel: Oczyścić swoje imię. Znaleźć zabójcę, za którego bierze go policja.[/b]
Historia: Uciekaj Murkrow! Nie mogą cię dorwać! Przecież ja go nie zabiłem! Był tam jakiś gościu al nie ja!  No ale uciekamy. Po paru skokach znaleźliśmy się na dachu jakiegoś wieżowca na obrzeżach miasta. Nie jesteśmy tu mile widziani. Jeśli się uda to znajdziemy się w Blackthorn. Ale na razie schowajmy się do lasu Ilex. Jest tam taki małe jeziorko za, którym możemy się schować. Shhh słyszę przyssawki. Zwiewajmy tyłem tam  gdzieś widziałem garaż na, który można zeskoczyć.
To było miesiąc temu teraz cały czas musimy się chować policja i inni traktują nas jak jakichś zabójców. W międzyczasie ostro trenowałem. Teraz skoki z wysokości są łatwe, wtedy podczas skoku mocno się poturbowałem. Musimy uciekać przed każdym, Razem z Murkrowem poruszamy się bezszelestnie. Ludzie nazywają mojego Murkrowa Shade.( Już lepiej czy historia od nowa? )
Towarzysz:---
Pokemony towarzysza:---
Rywal: Zabójca
Pokemony rywala: Dusclops, nie wiem jeszcze jakie inne. (Pełen skład. Na początku przygody będzie miał po jednym pokemonie)
Prośby i inne zalecenia: Złapać Tynamo .
Ulubiony typ pokemona: Hmmm... Duchy i trujące.
Data i Pora roku, startu podróży: 5 kwietnia Wiosna
Wygląd: http://granica-pbf.pl/download/file.php … 069811.jpg

Ostatnio edytowany przez 02Green02 (2012-05-12 08:43:09)

Z fona to robiłem -..- xD

Poprawione

Imię : Nunally
Nazwisko: Garrstone
Wiek: 18 lat
Profesja: Trener
Region i Miasto w którym mieszkasz: Hoenn - Litlleroot Town 
Charakter:
Nunally jest trochę nieśmiała i zamknięta w sobie, za to typową marzycielką. Lubi przebywać w samotności i zagłębić się w swoim umyśle. Jeżeli ktoś naprawdę się uprze, żeby zaskarbić sobie jej zaufanie, może mu się to zdecydowanie udać. Dziewczyna bardziej zachowuje pozory małej zagubionej dziewczynki, która nie może się odnaleźć w panującym świecie. Nie lubi tłumów, woli być sama lub też w towarzystwie, kilku osób. Sama wybiera sobie znajomych i osoby, które znajdujące się w jej pobliżu. Jest wytrwała i dąży do ustalonych przez siebie celów. Jest też wierna swoim zasadom i przyjaciołom. Uwielbia fioletowy kolor, spać i marzyc (mogłaby przespać całe swoje życie, uciekając od codziennych problemów).
Cel:
~ Wyjaśnienie sprawy z jej biologicznymi rodzicami.
~ Wspiąć się jak najwyżej w lidze pokemon, regionu Hoenn.
~ Spotkanie oraz możliwe złapanie jak największej ilości ognistych pokemonów.
Historia:
Pani Garstoon wracając z codziennego wieczornego spaceru z Arkanine'm zobaczyła coś dziwnego w oddali. Widoczność była ograniczona przez mgłę. Z lekkim strachem zbliżyła się do tej osoby. Po chwili okazało się, że była to mała 5 letnia dziewczynka. Widok brudnego, osmolonego z podartymi ubraniami dziecka, wywarł na starszej pani nie małe wrażenie. Nie czekając wzięła ją na ręce i udała się w kierunku swojego pensjonatu dla niepełnoletnich dzieci. Tak, pani Garstoon była właścicielką, a jednocześnie dyrektorką domu dziecka. Jak się później okazało, dziewczynka nie potrafiła nawet mówić. Na szczęście w mieście był lekarz, który mimo tak późnej pory, mógł przybyć do nich. Poza drobnym przeziębieniem, dziewczynce nic nie dolegało. Właścicielka postanowiła, że jak na razie będzie przebywać w pokoju jedno osobowym. Przez pierwsze tygodnie próbowała się oswoić z obecną sytuacją nie ruszając się z swojego pokoju. Codziennie po kilka razy odwiedzała ją dyrektorka domu, by móc nawiązać z nią kontakt. Pozostali mieszkańcy domu z wielkim zaciekawieniem chcieli oglądać nową przybyszkę. Wykorzystywali każdą okazję, by móc zerknąć na nią. Nareszcie, gdy zaczęła się cywilizować, jej opiekunka postanowiła przejść do edukacji. Nie trzeba było dużo czekać żeby nadgoniła rówieśników. W końcu staruszka musiała się podjąć próby znalezienia jej rodziców, co okazało się bezowocne. Szukała wszędzie, rozwieszała plakaty, zamieściła ogłoszenie w prasie codziennej i wykupiła ogłoszenie w radiu. Mimo to nie przynosiło to skutków. Postanowiła więc, że aż do uzyskania pełnoletności zostanie pod opieką pensjonatu. Tym samym nadała jej imię Nunally i nazwisko po zmarłym mężu. Wymyśliła też, iż rodzice dziewczynki oddali ją tylko z powodów finansowych i kiedy polepszy się ich budżet, zabiorą ją do domu. I tak żyła w świadomości, że kiedyś jej życie będzie takie jak opowiadają jej inne dzieci. Szybko stała się ulubienicą całego personelu, pani Garstoon i jej towarzysza, Arkanine. Zaczęła też nawiązywać kontakt z dzieciakami. Z pośród kilku dziesięciu złośliwych, denerwujących i pyskatych bachorów zielono-oka wybrała jednego na przyjaciela, ciemnego chłopaka o imieniu Eric i o 2 lata starszego od niej. Był on zupełnie inny niż reszta tej bandy zarozumialców. Nauka przychodziła jej z łatwością, a najbardziej ciekawił ją temat o pokemonach, które były dla niej nie lada zagadką. Już na pierwszej wzmiance o nich, wiedziała, że to jej tzw. konik. W ciągu paru kolejnych dni wszyscy byli wypytywani na jej już ulubiony temat. Słysząc tylko słowo pokemon, jej oczy robiły się jak pięciozłotówki. Któregoś dnia wraz z brunetem znalazła na strychu książkę, w której było sporo informacji o pokemonach wraz z rysunkami i opisami. Właśnie wtedy postanowili, że kiedyś wyruszą na wyprawę, w której znajdą i jeżeli się im uda, złapią wszystkie. Księga wpadła w ręce chłopaka i oznajmił, że przechowa ją do wyprawy. Gdy skończyła 15 lat, Panna Garstoon powiedziała jej prawdę. Nunally nie wiedziała co ma zrobić, była wściekła i rozpaczano tym faktem. Ta wiadomość odbiła się na jej psychice. Zaczęła inaczej spoglądać na świat. Życie dla niej nie było już takie same. W tych trudnych chwilach dużym wsparciem był dla niej Eric. Dopiero teraz dostrzegła w nim coś więcej niż przyjaciela. Nim się obejrzała minął rok, co wiązało się z odejściem jej przyjaciela. Był dla niej to kolejny cios, lecz przed odejściem obiecał jej, że kiedy skończy 18 lat przyjdzie po nią. Dziewczyna czekała z niecierpliwością na ten upragniony dzień, a każdy z nich wydawał się być bez końca. W trakcie tego dwuletniego oczekiwania wydarzyło się coś co do końca życia wypali piętno w jej życiu. Wraz z listem przybył młody chłopak w wieku 12 lat imieniem Lenovo. Jak się okazało jest jej młodszym bratem. W liście była napisane ostatnia wola rodziców Nunally w której prosili, żeby zaopiekowała się swoim bratem. Poza tym jednym zdaniem i to, iż list był nadany z Petalburg City nie było nic więcej. Dziewczyna niedługo potem zasypała chłopaka lawiną pytań, jednak on na większość odpowiadał "nie pamiętam", ponieważ doznał częściowej amnezji. Oznajmił również, że posiada pokeball, a w nim małą Eevee. Po kilku tygodniach wreszcie nastał ten dzień. Osiemnaste urodziny Nunally. W ten dzień do pensjonatu przybył jej najlepszy przyjaciel, lecz nie sam. Wraz z nim do jego byłego domu przybył mały Phanpy. Namówił on dziewczynę do wystartowania w lidze pokemon. Bez jakiegokolwiek namysłu zgodziła się. Zabrała swoje rzeczy i pożegnała się ze wszystkimi, a w szczególności z kobietą, która uratowała jej życie. W końcu będzie mogła odnaleźć swoich rodziców na własną rękę i to wraz z jej przyjacielem oraz Lenovo.

Towarzysz:
~ Eric Black, 20 lat, hodowca, wygląd.
~ Lenovo Hezmi, 12 lat, trener, wygląd.
Pokemony towarzysza:
~ Eric - Phanpy
~ Lenovo - Eevee
Rywal: Zabójcy rodziców.
Pokemony rywala: Według Twojego uznania.
Prośby i inne zalecenia: Brak.
Ulubiony typ pokemona: Ogień, stal.
Data i Pora roku startu podróży: 10 maja - Wiosna

Imię: Kyoraku
Nazwisko: Yamamoto
Płeć: Mężczyzna
Wiek: 21 lat
Wygląd:
Poza tym czarne spodnie i nowe białe adidasy :P
Początkowa kraina i miasto: Johto (New Bark Town)
Charakter: Kyoraku jest cichym, nieśmiałym i zamkniętym w sobie dwudziestojednolatkiem. Trudno nawiązuje kontakty z ludźmi. Rei przypomina mu jego samego z czasów dzieciństwa, dlatego za wszelką cenę chce pomścić jej rodziców (mszcząc się jednocześnie za śmierć mieszkańców New Bark Town i pozbawienie go dachu nad głową). Stara się być dla niej kimś kogo sam nigdy nie miał – kochającą osobą.
Starter: Cyndaquil
Profesja: Trener Pokemon
Profesja poboczna: naukowiec (asystent prof. Elma), mściciel
Historia postaci:

Krótka notka o Kyoraku na dobry początek:
Data i miejsce narodzin: 6.01.1991 r. w New Bark Town
Rodzina: Ayane (matka, zmarła przy porodzie), Jin (ojciec, pojechał na wojnę, gdy Kyoraku miał 2 lata, oddał syna do domu dziecka. Jego statek został zniszczony przez wrogów, ślad po nim zaginął)
Wzrost:185 cm
Waga:63 kg
Grupa krwi A Rh-
Stan cywilny: kawaler

******************************************************************************************
Kyoraku był dziwnym dzieckiem. Jako sierota nie zaznał nigdy rodzinnego ciepła. Nie znał swoich rodziców, wiedział jedynie, że jego ojciec miał go odebrać po powrocie z wojny. Nie grał w piłkę, nie jeździł na rowerze, a cały swój czas poświęcał na rozmyślaniu. Żył w odosobnieniu, w swoim własnym świecie. Wszyscy go odtrącili. Nie było mu z tym dobrze, gdyż wielokrotnie patrzył przez okna domu dziecka i oglądał bawiące się dzieci. Z samotności często mówił do siebie lub do wymyślonych przyjaciół, a nawet chodził na groby rodziców, aby „porozmawiać z ich duchami”. Nawet, gdy ukończył 18 lat i znalazł pracę w laboratorium jako asystent prof. Elma nie utrzymywał kontaktu z pozostałymi laborantami. Żył w swoim małym, zamkniętym światku, ale do czasu…
*****************************************************************************************…
Kyoraku jak zwykle w piątek wracał z Cherrygrove City z gruntownych zakupów. Wziął swój plecak, gdyż zawsze kupował jedzenie „ na parę dni”. Oprócz tego kupił sobie nowe buty (stare były bardzo znoszone) i karmę dla Pokemonów  Sam ich nie trenował, ale poprosił go o to jeden z laborantów, zajmujący się pod nieobecność prof. Elma (staruszek w delegacji w regionie Sinnoh)  stworkami będącymi obiektami badań. Pidgeye wesoło ćwierkały na drzewach, małe Sentrety bawiły się w berka na łące niedaleko drogi. Wydawało się, jakby cały świat radował się tym słonecznym wiosennym porankiem, jednak w jednej chwili cały czar prysnął. Niebo pociemniało złowrogo, a wszystkie stworki pochowały się w swoich norach.
-Zanosi się na burzę – pomyślał Kyoraku – lepiej będzie, jeśli się pośpieszę.
Przyśpieszył kroku. Był zaledwie niecały kilometr od New Bark Town, gdy zobaczył czarne błyskawice uderzające prosto w miasto. Kyoraku zamarł, ale o chwili otrząsnął się i ruszył ze wszystkich sił w stronę mieściny. Spóźnił się. Wszystko w zasięgu wzroku albo się zawaliło albo doszczętnie spłonęło. Wszędzie leżały ciała ludzi i Pokemonów. Podbiegał do każdego potrząsał każde z nich, ale bez skutku. Zadzwonił w końcu z PokeGeara do centrali PokeCentrum, licząc na pomoc, ale nikt nie odbierał. Zrezygnowany spojrzał w niebo błagając jakby o boską interwencję. Nie było tam jednak Boga, tylko sylwetka ogromnej latającej bestii, patrzącej złowrogo na pobojowisko. Po chwili zniknęła, a razem z nią ciemne chmury.
- Jesteś smutny? – usłyszał cichy głos.
Odwrócił się i ujrzał małą, na oko dziesięcioletnią, dziewczynkę.
-Tak…, ale kim jesteś? – zapytał Kyo.
-Jestem Rei, Rei Izumi – odpowiedziała.
-Gdzie są twoi rodzice Rei? – spytał Kyoraku.
Dziewczynka nic nie odpowiedziała, tylko pokazała paluszkiem na znajdujący się w pobliżu zawalony dom.
-Przyjechaliśmy na wakacje do wujka…oni kazali mi uciekać, ale…oni tam zostali i… wtedy spadł dach – opowiadała Rei zalana łzami – Ja nie chciałam…, ale mówili, że sobie poradzą…
Kyoraku przytulił ją delikatnie.
-Nie płacz – powiedział łagodnie – to, co się stało, już się nie odstanie. Wszystko, co możemy teraz zrobić to poszukać pomocy w sąsiednim mieście. To będzie chyba najlepsze wyjście.
Chwycił ją delikatnie za rękę, jednak nie zrobili nawet kroku, gdy drogę zablokowała im zgraja dzikich Pokemonów.
-Cholera! Trzeba będzie walczyć, a ja nie mam żadnego Pokemona! – pomyślał Kyoraku .
- Abra! Hidden Power!
Zaledwie metr od ramienia chłopaka przeleciało mnóstwo kilka iskrzących się kul, a chwilę później cała hołota poległa.
Kyoraku odwrócił się. Rei stała w pozycji bojowej, a u jej stóp stał drobny stworek o wyglądzie lisa.
-Dlaczego to zrobiłaś? – zapytał chłopak.
-Abra mi to powiedział…,nie masz żadnego Pokemona – wydukała dziewczynka – On…jest trochę dziwny… często mi mówi, co ktoś myśli… a ja go słucham…
-Ale jak… - chciał zapytać Kyoraku, jednak odpowiedź wyprzedziła pytanie:
-Rozumiem, co mówi mój Abra i inne Pokemony. Ludzie myuważają to za klątwę i zabraniają dzieciom zbliżać się do mnie. Rodzice mnie pocieszali, mówili, że będzie dobrze, ale… oni pewnie też się mnie bali. Tylko mój Pokemon mnie rozumie. Inne Abry go odtrąciły, ponieważ jako jedyny nie potrafił wykonać Teleportuj. Wygoniły go ze swojego stada, bo był dla nich za słaby. On jedyny rozumie, co to znaczy zostać odtrąconym...
Kyoraku patrząc na Rei, widział siebie z czasów dzieciństwa. Małe, smutne dziecko pozbawione rodziców i odtrącone przez społeczność. Nagle poczuł chęć zemsty na tajemniczym Pokemonie.
-Dokąd byś nie poleciał, gdzie byś się ukrył, znajdę cię bydlaku! – zawył Kyoraku.
******************************************************************************************
EPILOG
Kyoraku otrząsnął się i stwierdził, że wychodzenie niebezpieczeństwu naprzeciw bez przygotowania było zdecydowanie złym pomysłem. Przeszukał pieczołowicie zdezelowane laboratorium prof. Elma. Wszystko było doszczętnie zniszczone oprócz jednej rzeczy: pancernego sejfu. Szczęśliwie, drzwiczki były wygięte po tym, jak na skrytkę spadła belka z sufitu. Znajdował się tam jedynie standardowy zestaw dla początkującego trenera: Pokeball ze starterem (jak się później okazało, z Cyndaquilem), Pokedex, kasetka z 5 Pokeballami, aktualna mapa regionu Johto w formie cartridge’a,  Potion, i kasetka na odznaki (nie wiem po co, ale jest to wezmę) a poza tym pewna suma pieniędzy (na oko 5000 $). Przeszukał również niektóre mniej zawalone budynki i znalazł kilka przydatnych przedmiotów. W ten sposób Kyoraku w towarzystwie Rei rozpoczęli swoją wyprawę, której celem było ostateczne starcie ze skrzydlatą bestią, która odebrała obojgu to, co było dla nich najważniejsze.

Cel: Zniszczenie (albo unieszkodliwienie w jakiś inny sposób) tajemniczego Pokemona, zapewnienie sobie i Rei lepszej przyszłości (opcjonalnie: próba odnalezienia ojca).
Towarzysz: Rei Izumi
Informacje o towarzyszu:



Krótka notka o Rei:
Data i miejsce narodzin: 16.03.2002r. w Saffron City (region Kanto)
Rodzina: Asuka i Josuke (oboje zginęli podczas ataku nieznanego Pokemona na New Bark Town)
Wzrost:120 cm
Waga:28 kg
Grupa krwi: A Rh +
Stan cywilny: panna

Płocha dziewczynka w wieku ok. 10 lat. Cicha, nieśmiała, zamknięta w sobie, rzadko się uśmiecha i unika innych ludzi. jednak gotowa jest zrobić wszystko, aby chronić bliskie jej osoby. Traktuje Kyoraka jak brata. Posiada umiejętność rozumienia mowy Pokemonów, przez co jest odrzucana przez ludzi.

Pokemony partnera:Rei posiada Abrę, który nie zna ruchu Teleport. Zna za to atak Hidden Power, co czyni go zdatnym do walki.

Rywale:

Moim jedynym rywalem jest ten Pokemon,który rozwalił New Bark. Jaki, sam zdecyduj (najlepiej jakaś odmiana Legend np. Dark Lugia, albo coś w tym stylu, żeby nie było za łatwo :P)

Pokemony rywala : Głównie ten Legendarny który rozwalił New Bark (jak wyżej Dark Lugia czy coś takiego :P) + jeśli jakiś zespół będzie miał coś z tym wspólnego (tu zostawiam dowolność) pokemony zespołów (głównie trujące np. Zubat, Koffing, a z mocniejszych Crobaty i silne Pokemony innych typów np.
Rhydon)

Dodatkowe przedmioty i prośby:
Przedmioty Kyoraka:
-plecak (miał przy sobie);
-torba sportowa (ze swojego zawalonego domu)
-PokeGear (telefon z funkcją konferencji video, aplikacja „Mapa”) (miał przy sobie);
-odtwarzacz MP3 z funkcją rejestrowania dźwięku + słuchawki (miał przy sobie);
-nóż kuchenny ze stali nierdzewnej (z osłoną) i patelnia (kuchnia jednego z zawalonych domów);
-przedmioty higieny osobistej (pasta do zębów, 2 szczoteczki, ręcznik do ciała i do rąk, podpaski [:P]) (łazienka zniszczonego domu wuja Rei)
-ubrania (Kyoraku: męska bluza, para szortów, para dżinsów, 2 T-shirty, 2 pary bokserek i 2 pary skarpetek, para nowych butów; Rei: płaszczyk, 2 sukienki, bluzka z długimi rękawami, 2 bluzki na ramiączkach, spódniczka, 2 pary majtek, 2 pary ciepłych rajstop, zapasowe buty [sandałki albo "baletki"]) (z domu wuja Rei i swojego)
-zestaw pierwszej pomocy (gaza, bandaże, lek przeciwbólowy, plastry, woda utleniona) (zabrany z jednego z zawalonych domów);
-kasetka na Pokeballe (zawiera 5 pustych Pokeballi i Pokeballa z Cyndaquilem) (z laboratorium prof. Elma);
-składany parasol (z jednego z domów);
-kasetka na odznaki.

Przedmioty Rei:
-mała torebka (miała ze sobą);
-złote obrączki ślubne jej rodziców (znalezione przez Kyoraka po przeszukaniu ich zwłok [Rei go o to prosiła], zatrzymane jako pamiątka);
-zapasowe spinki do włosów i kokardki (z zawalonego domu jej wuja);
-Pokeball z Abrą (miała ze sobą, nosi zawieszony na sznurku jak naszyjnik).


P.S. Prowiant i jedzenie dla Pokemonów uznaję jako te, które kupiłem w historii postaci.

Noszę nowe buty, które kupiłem w sklepie.

Rozkład rzeczy taki:

Kyoraku:
Plecak: prowiant, karma dla Pokemonów, zestaw pierwszej pomocy, nóż i patelnia.
Torba: ubrania, przedmioty higieny osobistej, parasolka.
Kieszenie: PokeGear, odtwarzacz MP3, kasetka na Pokeballe (w mniejszej formie) i kasetka na odznaki.

Rei:
Torebka: złote obrączki rodziców (w ukrytej kieszonce), zapasowe spinki do włosów i kokardki.
Zawieszony na szyi: Pokeball z Abrą.


Podróż może się ciągnąć przez więcej niż 1 region (tak trzeba będzie pewnie zrobić).

Love Story - może być, ale na zasadzie "najpierw długa przyjaźń, a na końcu miłość" i bynajmniej nie z Rei bo nie chcę, żeby Kyoraku był pedofilem tylko dobrym opiekunem. Chciałbym żeby w ewentualnym LS była energiczna, wesoła, ale i współczująca dziewczyna, która wyciągnęłaby Kyoraka i Rei z depresji :).

Chciałbym, aby Kyoraku i Rei zmienili podczas gry swoje charaktery (bardziej śmiali, otwarci itd.).

Jeśli chodzi o spotykane Pokemony, to standardowo (najpierw słabsze i częstsze, a potem mocniejsze i rzadsze). Chciałbym mieć możliwości łapania Poków ze wszystkich typów,żeby urozmaicić trochę drużynę :).

Ulubiony typ Pokemona: Jako naukowiec nie ma swojego ulubionego typu (wszystkie Pokemony tak samo go fascynują), ale Pokemony Mroczne odzwierciedlają jego charakter,a Poki Ogniste symbolizują determinację i chęć zemsty na bestii, więc ogień i mrok (co nie znaczy, że nie będę łapał innych :), chcę być gotowy na każdą okoliczność)

Data i pora roku startu podróży: 14 maja 2012r.

Ostatnio edytowany przez Kyoraku (2012-05-16 22:21:36)

Imię : Achilles
Nazwisko: Metanoid
Wiek: 13lat
Profesja: Trener
Region i Miasto w którym mieszkasz: Unova
Charakter: Jest bardzo zabawny i żartobliwy, mimo swojego wyglądu. Ciągle wspiera swojego pokemona i chce żeby się poprawił ze swoim zachowaniem. Bardzo nie lubi zup grzybowych ani grzybów.
Jest bardzo odważny i silny. Bardzo lubi oglądać w telewizji Walki pokemonów, Totalną Porażkę oraz Thundercats.
Cel: Pokonać Claya, powiedzieć Elizie że ją kocham.
Historia: Od małego uwielbiałem Pokemony. Uwielbiałem się bawić z Servine mojej mamy i  Dewottem mojego taty. Zresztą ludzi trochę się wstydziłem, a Pokemony nie wywoływały u mnie takich reakcji. Miałam też inną pasję, muzykę. W wieku 6 lat rozpocząłem grę na gitarze. Gdy opanowałam to idealnie nauczyłem się też dobrze grać na organach. Mimo, że nie miałem zbyt wielu ludzkich przyjaciół ze względu na moją nieśmiałość, czułem się lubiany przez Pokemony. Zawsze wymykałem się z domu do lasu i zaczynałem grać. A wtedy zaciekawione Pokemony podbiegały do mnie i przysłuchiwały się muzyce która wydobywała się z mojego instrumentu. W takich sytuacjach byłem na prawdę szczęśliwy! Życie w euforii minęło gdy w szkole ludzie zaczęli mi dokuczać. Dobrze się uczyłem, szczególnie jeśli chodziło o wiedzę o Pokemonach. To w połączeniu z byciem raczej samotnikiem i trzymaniem się na uboczu... Po prostu nie dało się w taki sposób uniknąć prześladowców. Najbardziej jednak znęcał się nade mną Clay. Strasznie się ze mnie wyśmiewał, między innymi z tego, że dobrze się uczę, ale również dlatego, że często byłem rozkojarzony. Wiedząc, że znęca się również nad Elizą, najlepszą uczennicę w szkole, zaczęliśmy się ze sobą trzymać. Dzięki temu Ten chłopak mniej nam dokuczał, co dwie głowy to niejedna. Z czasem Eliza została moją najlepszą przyjaciółką, okazało się, że świetnie się dogadujemy. Po za tym ona również kocha muzykę! Gra na skrzypcach! Kto by pomyślał? Od tej pory grałyśmy wspólne koncerty w lesie które cieszyły się większą popularnością od moich, pojedynczych. Moja przyjaciółka wśród naszych słuchaczy znalazła sobie nawet Pokemona, Oshawott'a któremu bardzo zależało by do niej dołączyć. Czas mijał, wspólnymi siłami odpyskowywałyśmy się z Elizą jednocześnie starając się jego unikać lub i go ignorować(Cleya). A reszta nie dokuczała nam tak bardzo gdy zobaczyła, że nie jesteśmy całkowitymi odludkami, że potrafimy sobie znaleźć przyjaciół i mamy jakieś inne zainteresowania od nauki. Pewnego razu idąc do lasu razem z Elizą usłyszeliśmy jakieś krzyki i pojękiwania. Szybko pobiegliśmy w kierunku odgłosów. Na miejscu znalazłyśmy rannego Tepiga. Szybko opatrzyłem jego rany na tyle ile mogłam i zaniosłem go do PokeCenter. W czasie jego pobytu w PC bardzo się zaprzyjaźniliśmy i miałam nadzieje, że zostanie moim Pokemonem. Niestety gdy próbowałam dotknąć go PokeBallem nie złapał się, okazało się, że ma trenera. Pokemon nie potrafił mi powiedzieć kto jest jego właścicielem, ale mimo wszystko zamieszkał ze mną i trzymaliśmy się razem. Pewnego dnia spotkaliśmy Claya i okazało się, że to on jest byłem właścicielem  Tepiga. Chłopak kazał swojemu Drilburowi pokonać Pokemona. Niestety wredny trener kazał dobijać leżącego dla pewności. Przez to Pokemon ma takie poważne rany... Następnie złapał go, ale okazało się, że jest dosyć słaby. Dlatego wypuścił go i zostawił na ziemi. Gdy zaczęłam ją oskarżać wzruszyła tylko ramionami i zniszczyła PokeBall Tepiga. Powiedział, że ktoś taki jak ja zasługuje na takiego mizernego Pokemona. Gdy nasza trójka skończyła 13 lat wszyscy wyruszyliśmy w podróż Pokemon. Ja jako młody trener z Tepig, Eliza z Oshwaott'em jako moja przyjaciółka pragnąca zostać koordynatorką  i Clay mój rywal który razem ze swoim Drilbur zbierał odznaki. Achilles zakochał się w Elizie i by chciał spotkać ją jeszcze w podróży i jej to powiedzieć.
Towarzysz: Jak będę mia.ł więcej pokemonów Eliza
Pokemony towarzysza: Oshawott, Joltik, Purrloin, Blitzle, Woobat, Venipede
Rywal: Clay
Pokemony rywala: Driblur, Timbur, Seewadle, Tranquil, Frillish, Vanillite
Prośby i inne zalecenia: Żeby było dużo walk.
Ulubiony typ pokemona: Wszystkie oprócz psychiki.
Data i Pora roku startu podróży: 16.5.2012 Wiosna

Ostatnio edytowany przez Achilles (2012-05-17 20:54:34)