Przyjrzałam się bacznie budynkowi. No, nie ma opcji, to musi być legowisko prof. Rowana. Legowisko? Prawie parsknęłam śmiechem na tą dziwną frazę, która znikąd pojawiła się w moich myślach. Cała ta sprawa z talentem Raltsa to rozmawiania ze mną jak i czytania mi w myślach była trochę straszna i niezręczna, ale z drugiej strony przydatna, w razie zagrożenia, albo wtedy, gdy wolelibyśmy pewne tematy przemilczeć, w towarzystwie innych, rzecz jasna. I dodatkowo nie będzie między nami żadnych tajemnic..ta, przynajmniej jeżeli chodzi mnie. - pomyślałam z lekkim skrzywieniem. Chociaż, skoro on tak potrafi, to może i ja jakoś mogłabym rozwinąć umiejętności telepatyczne. To byłby czad.
Upewniwszy się, że Ralts się mocno trzyma przekroczyłam próg drzwi i weszłam do środka laboratorium. Bez zbędnych ceregieli podeszłam do profesora.
- Dzień dobry, profesorze. Chciałam poprosić pana o podstawowy zestaw dla trenera. Śpieszy mi się, więc byłabym niezmiernie wdzięczna, gdyby profesor się pospieszył. - powiedziałam uprzejmie, acz z lekkim naciskiem. Nie, żeby coś, ale naprawdę w mojej sytuacji czas był na wagę złota, no i życia Russella, a do jego śmierci nie zamierzałam dopuścić, żeby nie wiem co.

Błahahahaha, sierota bez przeciwstawnych kciuków - pomyślałam i złapałam malca w pasie, po czym wzięłam go na ręce.
- Dziękuję, profesorze. - powiedziałam, i z nadal szarpiącym się Raltsem wyszłam z budynku. Gdy tylko drzwi się zamknęły postawiłam go na ziemi i wyrwałam mu z łapek folię z karmą. Wygrzebałam z niej - bo ja wiem - garść przysmaku dla pokemona i podałam mu ją, wcześniej zawiązawszy w supełek folię tak, aby ten mały żarłok nie wyjadł jej do końca za szybko. - Masz. Tylko się nie udław. - burknęłam rozbawiona.
Kiedy Ralts się zajadał ja rozejrzałam się dookoła, rozmyślając, dokąd powinnam teraz pójść. Nie wiedziałam, ba, nie miałam purpurowego pojęcia, gdzie może się znajdować baza porywaczy Russell'a. Poza tym zawsze była możliwość, że on...Nie, co to, to nie. Westchnąwszy głęboko wzniosłam wzrok do nieba.
- Och, no proszę, jakiś znak, czy bo ja wiem, cokolwiek. - mruknęłam na tyle cicho, że wiedziałam, iż Ralts tego nie usłyszy, zresztą mlaskał tak głośno, że nie było opcji, żeby słyszał. Ja jednak nie zaprzątałam sobie tym głowy, tylko nadal z nadzieją wypatrywałam jakiejś wskazówki, abym mogła działać.

Roześmiałam się bez cienia wesołości. On pyta p o w a ż n i e?
- Nie, Ralts, nic nie jest w porządku. Nie mam bladego pojęcia dokąd iść, kogo pytać o pomoc, a ta krew przed nami zupełnie mnie załamuje i sprawia, że mam ochotę ryczeć jak dziecko, bo nie mam pewności, że to nie jest krew Russell'a. - powiedziałam piskliwym głosem, jednak szybko opanowałam się i z nową determinacją spojrzałam w las. - Ale nic samo się nie zrobi. Idziemy za śladem krwi. W końcu musimy trafić na jakiś ślad, który doprowadzi nas do porywaczy. - dodałam stanowczo i ruszyłam drogą.

Słysząc krzyk Raltsa, zerwałam się do biegu i zaraz za nim wskoczyłam w zarośla. Skoro coś pikało, a Ralts wiał, to zapewne była to bomba..albo jakiś dynamit czy cuś. Potrząsając głową złapałam mocno mojego przyjaciela i owinęłam szczelnie ramionami. Co jak co, ale wolałabym sama oberwać, aniżeli narazić Raltsa na obrażenia.
- Co tam widziałeś? - wyszeptałam, w obawie, że ktoś lub coś mogłoby nas usłyszeć.