- No cóż Toto, podróż się zaczyna, a co jest najlepszym sposobem na przetrwanie podróży? Trening! Więc użyj swojej siły, jako starter regionu Johto, musisz być chlubą dla innych! - Ponaglam go i zagrzewam entuzjastycznymi słowami, w międzyczasie skanując go jeszcze wręcz fabrycznym Pokedexem.
-Jak na początek podróży, będzie to idealny przeciwnik dla mojego poka, a jeśli okażę się zbyt silny, po prostu go złapie. Spinarak to pokemon robak, nie za przydatny ogółem, aczkolwiek na dłuższą metę może być przydatny...- myślę, po czym posyłam Totodila do walki ( a przy okazji czekam na skan :P )

Chodziło mi bardziej o skan Totodile'a :P
_______________________________________

- Dobrze Totodile, użyj najpierw z odległości Leer'a, by zmniejszyć jego obronę, następnie spróbuj zbliżyć się do niego, ciągle unikając Pijawki Życia, a gdyby dotknęła by Cię Pajęcza Sieć, spróbuj ją zedrzeć Scratch'em. Używaj ciągle Scratcha, póki go mocno nie osłabisz lub on Cię. Gdyby coś się działo, szybko mnie poinformuj!- krzyknąłem do niego z nutką charyzmy, dodając mu energii do walki, a tym samym wydając dalsze rozkazy bitwy

Sorka, obiecuje, że kolejny bitwy nie będą takie epickie :D (a gdyby Cię Kanto nie interesowało, zawsze możemy zmienić na np Johto, bo dla mnie to szczególnie nie ma różnicy :P)
____________________________________________
-No, chociaż Totodile się podexpił...- myślę sobie wyszukując pozytywnych cech tej sytuacji, przy okazji wstając i otrzepując się z ziemi.
- Toto?- próbuje ocucić pokemona - Potion tu nic nie da, on i tak już jest nieprzytomny- myślę sobie.
Sytuacja była dosyć specyficzna, pokemon znokautowany, nie było już szansy złapać Spinaraka, a ja leżę w dziurze pośrodku lasu, a gdybym jakimś cudem wyszedł z Totodilem, musiałbym od razu pędzić do Poke Centrum, a przy okazji unikając każdej bitwy jak ognia, więc podsumowując, gorzej już chyba być nie może, no chyba że się rozpada, ale to było by w sumie pomocne, gdyż może to choć lekko ocucić Totodile.
- Nie ma co się rozkładać, trzeba działać! - mówię do siebie, po czym próbuje ocucić Totodile ponownie, a po chwili próbuje wyjść z tej pułapki z Totem na plecach.

Ostatnio edytowany przez Ghuji (2012-03-06 17:00:04)

A gdyby Ci nie sprawiało problemu, mógłbyś pisać info nt. poków po angielsku? :P Bo jakoś się przyzwyczaiłem do języka wiktoriańskiego :P
_____________________________________________
- Hmm.... słaby pok, aczkolwiek z poświęceniem i ambicjami, by stać się potężnym pokemonem, wręcz epickim i stawiać czoła legendarnym pokemonom bez żadnego strachu w oczach... To może być wyjątkowy, wręcz unikatowy pokemon jak na zwykłego robaka - wymyślam  mały epos rycerski ze Spinarakiem w roli głównej w mojej głowie
- Totodile, chciałbyś mieć takiego mocarnego kompana jako kolegę?- pytam się Totodile'a, jednak jego zdanie jest drugorzędne.
- Nie ma bata, Spinaraku, szykuj się na ciekawą  i specyficzną podróż z nami!- wołam pochylony o 45 stopni ciałem w dziurę, po czy mocno i skoncentrowanie rzucam jednego z pięciu Pokeballi, które mam przy sobie, przy okazji  powstrzymując się od tych specyficznych drgawek występujących tylko raz na jakiś czas. Rzuciłem pokeballa, teraz czekam...

- No, to się ładnie podróż zaczyna, już mamy towarzysza- mówię do Totodile, który wydawał się półżywy po walce, tak samo jak Spinarak. Nieźle musieli się wymęczyć, Spinarak teoretycznie powinien już być po drugiej stronie świata po tym samobójczym ataku, który w jakimś stopniu zmusił wręcz mnie do jego złapania Wypuszczam Spinaraka i oznajmiam, że wracamy do Viridian, bez względu na ich opinię, ponieważ dalej brnąc w tym zarobaczonym lesie, widzieliby już uśmiechającego się do nich św. Piotra, trzymającego klucz do nieba w ręku.... Więc postanowione, zanim wyruszymy w ten przykryty drzewnym poszyciem, pełny robaków i pewnie wszystkiego czego nie powstydził by się zjeść Bear Grylls. Mam jedynie nadzieję, że w tejże drodze pokemony mi nie padną, podręcznikowo powinny już leżeć nieprzytomne w pokeballach, no cóż, przyzwyczaiłem się, że przy mnie dzieją się dosyć niezwykłe rzeczy.
- Chłopaki! Wytrwajcie choć do Viridian! Spróbuje bardziej się kryć, by żaden trener albo pok nas nie zaatakował, gdyż jak sami widzicie i czujecie, nie jesteście w najlepszej dyspozycji- mówię do nich, po czym ruszam w polną dróżkę prowadzącą do Viridian, czując jeszcze ten specyficzny zapach robaków, który raczej nie pochodzi tylko od Spinaraka.

- Więc chłopaki, w poke centrum dostałem prezent od mamy, a dokładniej poke jajo i małego, a raczej samiczkę Gibla!- mówię do chłopaków po wejściu do lasu Viridian- Będę miał problem  z poruszaniem się z tym jajcem, ale jakoś sobie poradzę- mówię cicho pod nosem. Ponowne wejście do tego lasu jakoś straszyło. Na razie spotkaliśmy tylko Spinaraka, jednak kto wie, co się tutaj kryje, raz widziałem tu całą gromadkę Pikachu, a teoretycznie to w lesie robaków powinny być tylko robaki.
- Spinarak! Jako, że jest to twój teren w którym pewnie się idealnie czujesz, to mógłbyś nas poprowadzić w stronę Pewter City?- pytam się jego, po czym ostrożnie idę za nim, nie wiedząc, czy on w ogóle wie gdzie pójść.
-Może przeżyjemy... jakoś nigdy nie lubiłem robaków.... - mówię do siebie, patrząc na Totodile'a i Gible'a, gdyż Spinarak szedł tak szybko, że nawet nie mogłem czasem go dogonić. Poki które dreptały przy mnie jakoś szły bez emocji, a mnie wręcz już dreszcze zaczęły nosić. Idę i idę..