"Cholera, nie podobają mi się jej gry. Bawi się ze mną. Niby wzywa początkowo pomocy, ale później uśmiecha się półgębkiem i trudno poznać się w jej postawie" - myślę klnąc równocześnie siarczyście, również w myślach. Nie czekam długo, niemalże od razu kieruję swe kroki ku ów zjawie, spoglądając na nią nieufnym, choć spokojnym wzrokiem. Bez śladu strachu. Ów uczucie już mnie upuściło. 
- Jeśli istotą rozumną jesteś i umiesz opowiadać na pytanie, nie dwuznacznym uśmiechem, zaś słowami, to pytam się: kim jesteś i jak zostałaś ów zjawą lub duchem? - zwracam się do monstrum podchodząc bliżej, z mieczem skierowanym ku ziemi, jednak będąc gotowy na sparowanie ciosu, lub sam wyprowadzeniu takowego.

"Chędożona flądra. Cholera, muszę działać za nim adrenalina opadnie i nie będę mógł się ruszyć" - myślę klnąc siarczyście, jednak ponownie w myślach. Nie czekam zbyt długo i nie bawię się w dżentelmeństwo. Jedną ręką staram się znaleźć miecz, a drugą zaś uderzam w skroń kobiety, a następnie, jeśli pod wpływem ciosu się odchyli, to popycham ją mocniej, jeszcze raz wpakowując w nią pięść - tym razem jednak otwartą, celując w nos. Nie bawię się w ceregiele, mam skrytą nadzieję, że uderzenie będzie na tyle silne, że kość nosowa wbije jej się w mózg. Jeśli takowy ma. Następnie odpycham ją najmocniej jak się da, jeśli mam wolną nogę, to nią, biorąc głęboki oddech i wołając o pomoc do mych pokemonów. Sam staram się zerwać z ziemi i znaleźć miecz - najlepszą broń na takowe monstra, jaką mam przy sobie. Cały czas staram się utrzymać dystans i nie pozwolić podejść tejże istocie do mnie.
"Kurde, chyba natrafiłem na demona. Niezbyt silnego, ale jednak. Źle wszystko oceniłem, cholera! Ona wcale nie zginęła w pożarze, najpewniej uratował ją duch, który ją opętał, a teraz nie chce opuścić. Albo już wcześniej była opętana. Mniejsza, wszystko jedno. Muszę dosięgnąć do plecaka i wyjąć sztylet, który jest chyba jedynym wyjściem na oddzielenie od siebie obu ciał. Nie zrobię tego jednak, jeśli jej jakoś nie obezwładnię, a to nie będzie łatwe, oj nie. Pomijając już sprawę, jak zdołam zdjąć i wygrzebać z plecaka broń" - myślę spoglądając na istotę spokojnym wzrokiem, starając się wyrównać oddech. W sercu jednak rodzi się lek.

Ostatnio edytowany przez Ririsu (2012-05-16 22:01:33)

"Cholera, Drilbur padł, to zły znak. Nie jest może najsilniejszy, ale aby w tak szybkim czasie się z nim rozprawić? Przecież ów zjawa miała jedynie ledwie chwile po zerwaniu się stropu, na znokautowanie go i trochę więcej czasu po tym jak się wydostałem z jej objęć" - myślę, wolną ręką chwytając za pokeballa i wycofując do niego Drilbura. Nie czekam długo, a ponownie zaczynam się cofać - ku drzwiom, bądź ścianie. Nie wątpię, aby spróchniałe drzwi były dla mnie jakąkolwiek przeszkodą, ale ja cie chcę uciekać, o nie, nie zostawię na pastwę straszydła moich pokemonów przecież. Nie ukrywam, iż jestem teraz ofiarą, a zjawa - łowczynią, więc muszę znaleźć jakieś miejsce, gdzie będę miał przewagę, czyli takowe, gdzie będę widział z wyprzedzeniem cień ducha - jeśli takowy w ogóle tworzy - rzucany od lampy naftowej oraz lokalizację uniemożliwiającą zaatakowanie od tyłu - tu zaś drzwi, bądź też ściana się kłania. Miecz ciągle staram się trzymać w pozycji obronnej. Nic nie robię, jedynie nasłuchuję i czekam...

"Kurde, te worki z mąką zmniejszają mi pole manewru, ale lepszy rydz niż nic. Przynajmniej trudniej tej wiedźmie będzie się do mnie dostać z boku" - myślę nasłuchując. Czekam w pozycji obronnej, z mieczem ustawionym na takiej wysokości, aby jego czubek mniej więcej znajdował się na wysokości krtani istoty. Po chwili kontynuuję tok rozmyśleń - "Cholera, jeśli tak dalej pójdzie to nie zdążę wykonać egzorcyzmu i poleje się krew. Tylko kogo?"

"Cholera, jeszcze lepiej, teraz nawet nie wiem czy ta zjawa stara się uśpić mą czujność czy jakimś cudem wróciła - choćby na chwilę, do swojego normalnego, materialnego ciała" - klnę siarczyście w myślach spoglądając na kobietę wściekłym, nieufnym wzrokiem, ściskając mocno miecz dalej wycelowany w jej krtań. Jestem gotów do nadziania jej barku lub innego miejsca, w którego uszkodzenie nie powodowałoby jakichś poważnych powikłań i nie doprowadziłoby ją do trwałego kalectwa.
- Nie podchodź - mówię gniewnym głosem przez zaciśnięte zęby oddychając płytko. Z każdym ruchem krzywię się z bólu, jednak dziękuję stwórcy za adrenalinę, która teraz z przyspieszeniem nader wielkim krąży w mych żyłach.

"Cholera, pierwszy raz wolałbym, aby ona ponownie stała się demonem. Teraz nie wiem co robić, jeśli faktycznie to ludzie, to wątpię, aby miło przywitali osobę dzierżącą miecz, której sztych wycelowany jest w gardło niewiasty" - myślę zaciskając pięści i chowając do pochwy miecz, jednak pozostawiając na nim rękę. Następnie nieufnie patrząc się na kobietę, podchodzę do drzwi rozkopując worki z mąką tak, aby owe osoby mogły się dostać do środka. Jestem gotowy na akcje i reakcje, jakby kobiecie znowu się zachciało ulegać mocom ducha. Jestem także gotowy na sparowanie ciosu wchodzących, bo ludzie są... nieobliczalni.

- A ja zaś usłyszałem krzyki podchodzące z właśnie tego miejsca i przybiegłem co sił - siostra Joy może potwierdzić. O dziwo nie był to ktoś potrzebujący, ale cholerny Gengar, który postanowił zabawić się czyimś kosztem - kłamię spoglądając spokojnym wzrokiem na tłumek ludzi. - Mam pytanie: gdzie tu znajduje się najbliższy urząd miasta czy jakiekolwiek inne miejsce, w którym przyjmuje tutejszy burmistrz? - po otrzymaniu odpowiedzi żegnam się grzecznie, polecając tłumkowi nie węszyć, gdyż Gengar osłabiony zbytnio nie jest. Swoje kroki kieruję do poke centrum, klnąc po cichu z bólu. Ktoś musi uleczyć me poki i opatrzyć mi rany.