Idąc tak przez las rozmyślałam nad życiem. Myślałam o czasie spędzonym w domu dziecka, a także o uczuciu darzącym przez Alexa. W pewnym momencie, żałowałam, że nie zaproponowałam przyjaciołom zejścia na dobrą drogę... po prostu odeszłam bez słowa. Może gdybym po prostu z nimi o tym porozmawiała, nie błądziłabym teraz po lesie, szukając schronienia. Z całych sił przytuliłam Zoruę... byłam niezmiernie wdzięczna profesor Juniper, że podarowała mi jakiegoś pokemona. Świat kieszonkowych stworków coraz bardziej zaczynał mnie interesować i postanowiłam, że będę podróżować z miasta do miasta i brała udział w pokazach, a ponadto zdobywała odznaki.
Gdy zauważyłam mały szałas, od razu pomyślałam: ciekawe do kogo należy... Chcąc nie chcąc ruszyłam w jego kierunku, chcąc sprawdzić czy gdzieś w pobliżu nie ma jego właściciela.
- Jest tu ktoś? - zawołałam, nadal trzymając przy sobie psiaka. Nie chciałam, by przypadkiem gdzieś odbiegł. Korzystając z chwili spokoju wyjęłam z kieszeni przenośny Dex i nacisnęłam przycisk, w celu przeskanowania mej Zoruy.

- "Hmm... to całkiem miłe ze strony tego wędrowca. Mam tylko nadzieję, że to nie jest jakaś pułapka... No nic, bez ryzyka nie ma zabawy." - uśmiechnęłam się, po czym położyłam się na kocu. Obok posadziłam Zoruę. Następnie zaczęłam grzebać w plecaku, poszukując czegoś do jedzenia. Byłam cholernie głodna. W tej chwili gotowa byłam zjeść c o k o l w i e k. ; o To co znalazłam od razu wepchnęłam do ust.
- Chcesz coś zjeść? Na pewno także jesteś głodny. - zaproponowałam podopiecznej, podsuwając pod jej łapy troszkę pożywienia. Po zjedzeniu posiłku nakryłam się kocem i zamknęłam oczy. Byłam zmęczona całym dniem... starałam się usnąć, rozmyślając przy tym co jutro zrobię. Miałam w planach przejście do najbliższego miasta. Niestety nie zbyt orientowałam się w regionie Unova, toteż nie znałam nazw miast i dróg do nich prowadzących. Bądź co bądź miałam nadzieję, że z pomocą mapy od profesor Juniper jakoś sobie poradzę. Drugi plan? Na pewno walka z dzikimi pokemonami i z trenerami... chciałam koniecznie sprawdzić się w walce. Nie do końca jeszcze postanowiłam, czy będę koordynatorem, czy trenerem. Podekscytowana tymi wszystkimi pomysłami, zupełnie zapomniałam o swych przyjaciołach. Przestało mnie interesować co się z nimi dzieje. Zaczęłam nowe życie - tylko czy będzie ono lepsze?