Mukuro słysząc Twoją propozycję wbił w Ciebie wzrok pełen pogardy.
- Pokemony? - wykrztusił w końcu, jakby cała ta sytuacja bawiła go, a jednocześnie irytowała. - Nie rozumiem, po co Ci jakieś pokemony, skoro samemu można równie dobrze, a nawet lepiej zająć się rodziną Cabanello. - dodał, niemal warcząc.
Przeczesał swoje włosy i westchnął z rozdrażnieniem.
- W porządku. Możemy się rozejrzeć, ale nie będziemy za bardzo się oddalać od tej ścieżki. Wiemy, że prowadzi do Goldenrod City, a tam podobno widziano Kyoya Cabanello, więc dobrze by było go dopaść. - mruknął z dziwnym błyskiem w oku, po którym przeszły Cię dreszcze. Doskonale wiedziałaś, co chłopak miał na myśli...
Mukuro złapał Cię za ramię i pociągnął w stronę drzew.
- Rozejrzymy się tutaj za jakimiś pokemonami. Masz jednak się ode mnie nie oddalać. - powiedział stanowczo i puścił Cię. Sam zaś zaczął się rozglądać i przeszukiwać niewielkie nory i krzaki.
Stałaś tak lekko zdziwiona zachowaniem towarzysza, gdy usłyszałaś dziwny szelest liści tuż za Tobą. Gdy się odwróciłaś, w pełni gotowa do ataku zauważyłaś małe zwierzątko, które Ci się przyglądało. Wyglądało dość dziwnie i nie typowo, biorąc pod uwagę tutejszy klimat..

Pokemon przekrzywił swoją małą główkę, potrząsając delikatnie zawijasem, który przypominał loda włoskiego [D:] i uśmiechnął się delikatnie, a przynajmniej Ci się tak wydawało. Podszedł do Ciebie powoli, jednak trzymał się na tyle daleko, abyś nie mogła go dźgnąć swoim trójząbem. Przechylił swoją główkę i zaczął mamrotać:
- Vanillite, Vanillite
Cóż, taka rozmowa zapewne dużo Ci nie da, już pomijając, że nic nie rozumiałaś z tego, co ten maluszek chciał Ci przekazać. Niestety, a może i na szczęście dalsze rozważania przerwała Ci postać Mukuro, która wyłoniła się zza drzewa. Chłopak skrzyżował ramiona na piersi i spojrzał znudzony na Vanillite'a.
- Śmiem wątpić, że ten lód chce do Ciebie dołączyć - powiedział kpiąco i spojrzał na Ciebie wyzywająco. -   Jeśli masz zamiar go łapać, to lepiej zrób to teraz, zanim on się rozmyśli, a ja stracę cierpliwość.

Mały rożek podskoczył naciskając na czerwono-białą kulkę. W następnej chwili cała jego postać zaniknęła, a sam kształt zabłyszczał na czerwono, po czym potworek zniknął we wnętrzu PokeBalla. Kiwał się przez kilka sekund, aż w końcu z charakterystycznym brzękiem zatrzymał się, tym samym dając Ci znać, że pokemon złapał się.
- Brawo. No, to idziemy dalej? - rzucił Mukuro neutralnym tonem. Jego twarz jak zawsze była stoicka, a oczy nie wyrażały żadnych emocji, przez co jeszcze trudniej było Ci zrozumieć, jak się obecnie czuje i jakie są jego motywy. Niestety, był Twoim towarzyszem, tak więc musiałaś jakoś go rozgryźć. Rozmyślałaś tak i rozmyślałaś, aż poczułaś dłonie Mukuro na swoich plecach. Chłopak popchnął Cię delikatnie, co było do niego tak niepodobne, że nawet nie stawiałaś oporu. - Dalej, idziemy. - burknął i wyrównał krok z Twoim. Idąc bawił się swoimi pistoletami, sam zaś zapewne rozmyślał nad czymś, gdyż wzrok miał nieobecny. Po jakimś czasie wędrowania w ciszy dotarliście do skrzyżowania. Mukuro zmarszczył brwi i wyjął małą mapę.
- Hmm..na mapie tego nie ma. - stwierdził i zerknął na Ciebie. - Wolę, żebyś to Ty wybrała, którędy pójdziemy. - powiedziawszy to schował mapę i odwrócił twarz nasłuchując.

Pozwolę sobie pominąć obrazki, bo i tak wyczaiłam, że masz swoje spirty poksów w KP, ki? :3
______________

Absol
Lvl: 5
Płeć: - Samiec
Typ: Mrok
Ataki: - Scratch, Leer
Natura: - Spokojna, Opanowana
Abillity: - Presja - jest to specjalna zdolność dzięki której przeciwnik aby nas zaatakować musi użyć 2 PP zamiast jednego.

Vanillite
Lvl: - 6
Płeć: - Samica
Typ: Lodowy
Ataki: - Icicle Spear, Harden
Natura: - Ciekawska, postna
Abillity: - Lodowe ciało - zdolność ta sprawia , że podczas gradu (Hail) pokemon odnawia 1/16 swojego hp.

Mukuro jednym susem doskoczył do Ciebie i szliście dalej w ciszy obok siebie. Absol człapiąc się po Twojej prawej stronie rozglądał się z zainteresowaniem na boki, z lekko pochyloną głową, zupełnie, jakby nasłuchiwał. Droga, którą szliście zaczęła się zmieniać; zamiast zwykłej, gruntowej z jasnym piaskiem, w ciemną, kamienną ścieżkę, która wyglądała zupełnie jak czarnoziem. Dodatkowo znikąd pojawił się straszliwy smród, który sprawił, że i Ty i Muruko zakrztusiliście się.
- Co tak śmierdzi? - wykrztusił Mukuro, zakrywając usta i nos swoją koszulą. Odór się nasilił, a od przodu drogi zaczęła się unosić dziwna mgła o odcieniu zielonkawym, co mogło być przyczyną tego smrodu. Mukuro ponownie Cię chwycił i zasłaniając Twoją twarz ramieniem wciągnął Cię do lasu. - Nie wdychaj tego. Coś czuję, że nie jest to zwykły smród zgnilizny czy spalenizny. - powiedział Ci wprost do ucha, po czym opuścił ramię. - Pójdę się rozejrzeć, a Ty tu zostań i bez względu na wszystko nie ruszaj się. Rozumiesz?  I od razu Cię uprzedzę, to nie jest prośba. - powiedział stalowym tonem i zniknął wśród drzew.

Zaczęłaś się przedzierać przez zarośla, które ograniczały dopływ powietrza, przez co jeszcze trudniej było Ci zachować trochę świeżego powietrza, oraz nie zatruć się tym gazem. Na szczęście Absol wydawał być się niewrażliwy na tą truciznę, przez co mogłaś go w jakiś sposób wykorzystać. *Bez dwuznaczności proszę <:*
Kiedy tak brnęłaś wśród drzew, zauważyłaś, że mgła/chmura/opar zaczął powoli słabnąć i łatwiej było Ci oddychać. Co dziwne, cała okolica była niezwykle cicha - ani jednego szmeru wiatru, czy szelestu liści, bądź charakterystycznego *trachu* gałązek. Nie widziałaś także żadnej innej żywej formy życia, oprócz Ciebie i Absola. Muruku także nadal się nie pojawił, ale tym się nie zamartwiałaś. Wiedziałaś bowiem, że nic mu się nie stanie, jednak co do siebie samej nie byłaś aż taka pewna, no bo niestety, ale zapewne chłopak się zdenerwuje, gdy wróci, a Ciebie nie będzie w wyznaczonym miejscu.
Jednakże, póki co problemem było to, że cała okolica była cicha, wręcz za cicha, co spowodowało, że w zmorzyłaś swoją uwagę i jeszcze baczniej przyglądałaś się wszystkim drzewom i innym, nawet najmniejszym detalom. W pewnym momencie 'wyrosła' przed Tobą ogromna, czarna dziura. Wyglądała podejrzanie i zdecydowanie nie została wykopana dla zabawy. To było coś jak tunel..
Jednak czy warto iść samemu? A może lepiej poczekać na Mukuro i pójść razem z nim?

Wpełzłaś do ciemnej dziury, aż Cię ciarki przeszły. Absol dzielnie człapał za Tobą, niemalże bezszelestnie. Mimo, że ziemia izolowała temperaturę i było zdecydowanie chłodniej, nie czułaś aż tak wielkiej różnicy i udało Ci się jakoś to znieść. Niestety, ale Twój wzrok, zwłaszcza w ciemności nie był nieomylny, dlatego kilka razy uderzyłaś się niezbyt boleśnie w głowę. Mimo tego, brnęłaś dalej. Chwilę później ogromny, ciemny tunel zamienił się w nowoczesny, nawet oświetlony podziemny tunel. Ta nagła zmiana otoczenia sprawiła, że poczułaś nadzieję, no bo kto normalny buduje takie tunele podziemne w środku lasu? Otóż nikt. Czołgałaś się dalej, teraz jednak było Ci o wiele łatwiej i szło to sprawniej. Nagle tunel dobiegł końca, a przed Tobą znajdował się niewielki właz. Uchyliłaś go, gdyż - o dziwo - był otwarty i pchnęłaś z całych sił. Gdy w końcu ustąpił, a Ty wraz z Absolem wypełzłaś z dziury zorientowałaś się, że jesteś w jakiegoś rodzaju hangarze, lub magazynie. Usłyszałaś czyjeś kroki, zbliżające się coraz bardziej, ale nie bardzo miałaś się gdzie ukryć, przy tak odsłoniętym terenie. Mogłaś albo wrócić, albo jakoś wdrapać się wyżej, po rurach na sufit..

Nadal wtulona w ścianę spoglądałaś ptasimi oczyma na scenę rozgrywającą się na dole. Do pomieszczenia weszła grupa mężczyzn, całych ubranych w czarne szaty, którzy tworzyli coś na podobieństwo tarczy ochronnej dookoła najwyższego mężczyzny, również odzianego w czerń. Był wysoki i zdecydowanie umięśniony - nawet będąc ptakiem dostrzegłaś jego mięśnie pracujące pod szatą. Gdy tylko wkroczył do środka pozostali mężczyźni rozproszyli się po bokach, lustrując cały pokój.
- No nie wierzę! Jak mogliście ich zgubić?! - warknął najwyższy mężczyzna, zapewne ich szef. Co dziwne głos ten wydawał Ci się znajomy, jednak przez jakiś materiał był tak stłumiony, że nie byłaś pewna na te 100%. - Macie ich znaleźć i to już. Nie możemy dłużej zwlekać, bo będzie źle. Zwłaszcza, że ona nie jest sama.. - dodał z złowrogim warknięciem.
Po tych słowach opuścił salę, nie zważając na strażników, którzy zaczęli coś mamrotać między sobą.
- ...przeczesać teren...
- ..mistrz...zły...
- ..wyjechał....szybko..
Nic więcej nawet Twój ptasi słuch nie wychwycił.
Mężczyźni krzątali się jeszcze przez chwilę, po czym jeden z nich zauważył dziurę, prowadzącą do tunelu i ze złością zamknął ją..na klucz. Wszyscy wyszli.