Widząc postacie ubrane w czarne szaty starałam się być jak najciszej, by żaden z tych kolesi mnie nie zauważył. Najwyższy z nich wydawał się mi dziwnie znajomy, czyżbym go znała? Może to ktoś z wrogiej rodziny Cabanello? Podsłuchując ich rozmowy domyśliłam się łatwo, że może im chodzić o mnie. Ten fakt trochę mnie zdenerwował, ale nadal byłam spokojna, nie mogłam w tym ciele pokazywać za bardzo swoich emocji. Nawet nie drgnęłam słysząc warknięcie, gdyż zdążyłam się już przyzwyczaić do tego odgłosu, tylko głos Mukuro potrafił doprowadzić moje ciało do drgawek, choć sama do końca nie wiem dlaczego. Odetchnęłam z ulgą, gdy wszystkie mroczne osoby opuściły pomieszczenie. Po kilku minutach zleciałam na ziemie, po czym zmieniałam się w swoją osobę. - Absol gdzie jesteś? - Szepnęłam rozglądając się za starterem. Popatrzyłam także, czy są jakieś okna, dzięki którym bym mogła się wydostać z hangaru.

No cóż...Niby okno było, ale przecież nie mogłam zostawić swojego ukochanego pokemona na pastwę losu, toteż zrezygnowałam z tego pomysłu. Zaczęłam się namyślać nad innym rozwiązaniem, aż zauważyłam lekko otwarte drzwi. Bałam się walczyć z całą grupą ludzi ubranych na czarno, jednak postanowiłam stawić czoło swojemu strachu, w końcu kiedyś zostanę szefową Vongoli. Nie mogę wiecznie się bać i uciekać przed niebezpieczeństwem, muszę polegać tylko na sobie. Moim obowiązkiem jest chronić moją rodzinę jak i przyjaciół. Spojrzałam na Absola, po czym delikatnie się uśmiechnęłam i podeszłam do drzwi, już miałam zamiar je otworzyć, gdy do głowy przyszedł mi pewien pomysł. Przecież mogę przeobrazić się w inna osobę, więc czemu, by nie wykorzystać tego, że widziałam wygląd zewnętrzny mrocznej postaci? Spróbujmy. Skupiłam się, po czym przeobraziłam w osobę w czarnym stroju, nie mogłam za bardzo pokazać się z Absolem, więc schowałam go do balla. I dopiero wtedy wyszłam z hangaru i ruszyłam na przeszpiegi.

Już miałam nadzieję, że uda mi się opuścić to miejsce, a tu nagle jakiś pacan wyrósł mi przed oczyma. [ T_T ]
- Emm... Zgubiłem się, gdyż niedawno dołączyłem do oddziału... - Wykrztusiłam starając się przybrać charakter roztrzepanego chłopaka, przecież nie chciałam się wydać. - Tak jest - Odparłam na jego rozkaz i ruszyłam z nim w całkiem przeciwną stronę, chociaż wolałam gdzieś indziej pójść... No cóż, nic na to nie poradzę, może się dowiem, kim są ci ludzie i kto nimi dowodzi. W dodatku chciałabym usłyszeć ich plany oraz ocenić, czy to ich sprawką była ta zatruta mgła czy tam chmura.

Posłusznie stanęłam grupie mrocznych postaci i wysłuchałam dokładnie przemowy mężczyzny, który zapewne był ich szefem. Wiedziałam, że dzięki zadaniu, które wymierzył będę mogła bezpiecznie oddalić się od tego miejsca. Jednak z chwilowej chwały wyrwał mnie warkot tego samego gościa co wcześniej. - Tak jest... - Odpowiedziałam i również zniknęłam w lesie biegnąc przed siebie. Będąc wystarczająco daleko, rozglądnęłam się na wszystkie strony, a gdy uznałam, ze nikogo nie ma w pobliżu, przemieniłam się w szybkiego Fearow'a, po czym w zleciałam w górę i lecę jak najszybciej oddalając się od bazy nieprzyjaciela. Zmierzałam w stronę miasta, które było z 30 km od miejsca mojego aktualnego pobytu. Dodatkowo swym ptasim wzrokiem patrzałam za Mukuro. Gdzie ten chłopak jest? Na pewno jest wściekły... Przełknęłam ślinę, jednak nadal uparcie leciałam naprzód. Najwyżej zadzwonię do niego z Centrum Pokemon.

Świetnie mi się leciało w formie poke-ptaka, czułam się...taka wolna i beztroska, niczym się nie martwiłam. Jednak nie mogłam dalej przebywać w tej postaci, toteż bardziej się przyłożyłam do znalezienia swojego towarzysza. Zauważając go, szybko podleciałam w jego stronę i zmieniłam się w siebie zeskakując na ziemie. - Mukuro! - Zawołałam w kierunku chłopaka. Jednak zamiast biec w jego stronę, biegłam w stronę pobliskiego miasteczka. Nie wiem czy to przerażenie przez wzrokiem chłopaka mną kierowało czy chęć oddalenia się od nieprzyjaciela. Po prostu nie chciałam, byśmy oboje byli w niebezpieczeństwie. W dodatku była zmęczona tymi przemianami, lot zużył prawie całą moją energię.

Mukuro z mieszanką różnych uczuć? Czy to w ogóle możliwe? Sądząc, że to był rozkaz posłusznie w pewnym momencie się zatrzymałam i odwróciłam w stronę chłopaka, jednak zmęczenie wzięło nade mną górę, przez co od razu usiadłam na ziemi opierając się plecami o pobliskie drzewo. Cały czas patrzyłam na zbliżającego się towarzysza jakby czekając na zbesztanie przez niego. Wiedziałam, ze ostro mi się dostanie za nie posłuchanie go oraz udanie się do miejsca pobytu wroga, bez jego pozwolenia. Jednak jakoś w tej chwili mało się tym przejmowałam, z uśmiechem na twarzy łapałam oddech. Byłam zadowolona z tej dosyć szybkiej ucieczki. Chociaż tamte mroczne postacie nadal nas poszukują, toteż nie możemy za bardzo zostawać w jednym miejscu. Trzeba dostać się do miasta, tam przenocować, a potem ruszać dalej. Chciałam odwiedzić Sprout Tower, która mieści się w Violet city, gdyż słyszałam, że można tam złapać ciekawe pokemony, jak i potrenować samemu.

Wysłuchałam jego jakże zacnej przemowy już z mniejszym uśmiechem na twarzy, teraz byłam tylko zmieszana. Nie chcąc już go bardziej zdenerwować wstałam i ruszyłam obok Mukuro do miasta. Pogodziłam się z myślą o karze, gdyż w końcu to moja wina, że chłopak prawdopodobnie się martwił, w końcu tata zostawił mnie pod jego opieką. Jednak mniejsza z tym. Byłam ciekawa czego dowiedział się Mukuro, jednak ja też chciałam mu powiedzieć parę rzeczy. W końcu nie szlajałam się byle gdzie tak jak myśli. Chociaż może trochę martwiłam się karą jaką dostanę, możliwe, że to będą jakieś tortury brrrr.... Na samą myśl dreszcze mnie przechodziły. Lecz biegnąc obok chłopaka nawet się nie odzywałam, wolałam pozostać w ciszy, niż słuchać jego wywodzeń o mojej głupocie i nie odpowiedzialności.

Ostatnio edytowany przez Yuuki (2012-05-09 20:45:52)

Widząc uśmieszek przyjaciela przypomniałam sobie o jednej z jego zdolności, natychmiastowo zamknęłam swe myśli i szłam już spokojnie do Centrum Pokemon. Ucieszyłam się na widok owego budynku, gdyż powoli już idąc zasypiałam ze zmęczenia. Od razu jak weszliśmy do pomieszczenia podeszłam do kobiety w różowych włosach pełniącej służbę w Centrum. - Czy są może wolne dwa pokoje jedno osobowe? - Powiedziałam, a raczej zapytałam z lekkim przyjaznym uśmiechem na twarzy, chociaż moje oczy były w połowie zamknięte. Przypomniałam sobie o swoim prawym oku, które zużywało najwięcej mojej energii nawet jak go nie używałam, toteż wyjęłam z kieszeni czarną przepaskę i założyłam ją. Dzięki temu nie musiałam się martwić o jeszcze większe zmęczenie niż aktualnie.