Magby co ty wyprawiasz?! - Mówił chłopak lekko się śmiejąc - Zostaw tego Mothima w spokoju. Było już bardzo ciemno, a mój pokemon rozświatlał mi otoczenie. No dobrze, wygląda na to, iż będziemy musieli spać pod gołym niebem. - Mówiąc tak młodzieniec podszedł do pobliskiego drzewa i położyłył się delikatnie. Magby usiadł przy nim i obaj zapadli w sen. Rano, gdy Deidara się obudził nie zauważył Magby'iego przy swoim boku! Wyruszył w poszukiwania, lecz na próżno. Gdzie jesteś, Magby?! - Mówił sobie pod nosem. Szukał i szukał, lecz nic z tego. Po długim dniu poszukiwań, chłopak wpadł w depresję. A jeżeli zaatakowały Go jakieś obce pokemony? A może jest on cały czas przy tym drzewie? Nie, to niemożliwe przecież sprawdzałem dokładnie to miejsce. - Zadając sobie takie pytania, błąkał się po lesie w poszukiwaniu swojego pokemonowego przyjaciela.

( Sorka, lecz nie wiedziałem o tym. Będę się starał, by to się nie powtórzyło. )

Szybkim, długim krokiem chłopak pobiegł w podskokach w stronę odgłosu. Przez drogę zastanawiał się co mogło wydawać te wołanie. Czyżby to był mój Magby? - Młodzieniec zadawał sobie to pytanie przez jakiś czas. Był tak podekscytowany, iż po drodze się potknął o łodygę, która wystawała z ziemi. Deidara był tak załamany psychicznie, iż nie potrafił się podnieść. Już nie mam siły... Nie potrafię! - Leżąc, powtarzał sobie to w kółko. Po kilku minutach odpoczyku młodzieniec wstał i podszedł straszliwym krokiem w stronę słyszącego głosu. Oby był to Magby. - Mówił sobie pod nosem.

( Napisałem także małego posta, gdyż cała ta sytuacja pozbawiła mnie pomysłu :3 )

Mothim co chcesz mi przekazać? - Mówił Deidara cały czas do pokemona - Hm... a może coś widziałeś? Szkoda, że nie potrafisz mówić. - Rzekł i po chwili usiadł na ziemię. - To już koniec! Nie znajdę już swojego Magby'iego!  -  I po tych słowach począł płakać, jak małe dziecko. - Ja...ja...ja...ja nie potrafię! Wiem, że ty coś wiesz, lecz nie wiem co i nie wiem w jaki sposób mógłbyś Mi to przekazać. Poprostu jestem nieudacznik i nawet nie potrafię przypilnować swojego własnego pokemon'a! Najlepiej Mothim odejdź stąd i już nie wracaj, bo jeszcze Ciebie zagubię w tym lesie. - Chłopiec się całkowicie załamał. Nie wiedział co uczynić, więc się położył i patrząc w zachodzące słońce, płakał.

Szedłem i szedłem, szukając końca drogi. Przez całą drogę zastanawiałem się, czy nie fajnie było by mieć w swoim składzie takiego pokemona jakim jest Mothim. Bardzo dużo zrobił dla mnie. Nie pozwolił mi się poddać, a w dodatku właśnie w tej chwili prowadzi mnie może do mojego Magby'iego? Jeżeli doprowadzi mnie do niego i nie ucieknie to chyba go złapię. Mothim to bardzo fajny pokemon. Z pewnością by mi pomógł w dalszej części moich przygód. Ale co by było, gdyby nie chciał dołączyć do moich pokemonów? Nie pozwolę na to! - Mówiąc tak szedłem za ty dziwnym, lecz przyjaznym pokemonem i przyglądałem się Mu przez całą drogę.

I co teraz zrobić? Nie lubię mrocznych miejsc, a ta jaskinia jest tego bardzo dobrym przykładem. Powinnienem wejść, gdyż tam może być Mój zagubiony Magby! Ale, jeżeli Go tam nie ma? Co będzie, że gdy wejdę napotkam się na jakieś niebezpieczeństwo? Może dla towarzystwa ale i także dla obrony wezwę do siebie mojego Chinglinga? No dobrze! - Powiedział i po chwili wyciągnął pokeballa z plecaczka - Chingling, chodź do mnie, mały!   I tak oto z czerwono-białej kulki wyłonił się, jak z kokonu, młody pokemon. Cześć mały! Widzimy się pierwszy raz, ale nie obawiaj się, gdyż nic Ci nie zrobię. Czy poprowadzisz mnie w głąb tej oto jaskini? - mówiąc, wskazał ręką jaskinie, która była za nim. - To jak? Idziesz ze mną, czy mam Ciebie ponownie schować?

Tydzień minął :D Czas werdyktu.
A więc m. in. przez to, że w połowie tygodnia przestałeś pisać, a początek twojej przygody był ciężki itp. to przykro mi, ale jednak Odrzucam. Nie będę sobie robił z przyjemności, ciężkiego obowiązku ;).