Pomimo błogiego stanu jaki czułam, nadal byłam zmartwiona z powodu wrogich ludzi, nie chciałam, by Mukuro ucierpiał, jednak musiałam wierzyć w jego umiejętności, w końcu jest prawą ręką szefa Vongoli, zatem nie jest słaby ani głupi. Nagle z zamyśleń wyrwało mnie pojawienie się jednej z mrocznych postaci, z powodu tego, że nie byłam "prawdziwym" pokemonem, nie mogłam używać takich zwykłych ataków. Jedyne co mogłam zrobić to skoczyć i uziemić, albo zranić pazurami. Jednak najgorsze pojawiło się potem, wrogiem w czarnej szacie okazał się sam Kyoya Cabanello. Cholera... Jak ja nie znoszę tego durnia... Z początku zamierzałam unikać ataków jego Rhyhorna, lecz nie mogłam długo zostawać w jedynym miejscu. Muszę się dostać jak najszybciej do Goldenrod. Inaczej mówiąc zdecydowałam się ujawnić, chociaż nie był to taki najlepszy pomysł, ale no cóż mogłam poradzić. - Sory, ale nie jesteś godny do zostania moim trenerem - Rzekłam spokojnym tonem, po czym przemieniłam się swoją osobę. Od razu zdjęłam opaskę z prawego oka ujawniając jego krwistoczerwoną barwę oraz koci wygląd. - Zejdź mi z drogi Kyoya - Warknęłam, chociaż naprawdę to byłam przerażona. Jednak postanowiłam maskować swoje odczucia przed swoim przeciwnikiem, gdyż mógł to wykorzystać. Wypuściłam z pokeballa Absola, po czym wyłożyłam przed siebie ostrze katany chwytając mocno za jej rękojeść. - Nie dam się tak łatwo złapać - Dodałam patrząc zimnym wzrokiem na chłopaka.

Cały czas patrzyłam na chłopaka lodowatym spojrzeniem, nie znosiłam jego charakteru, był wręcz odrażający. W życiu bym się nie związała z takim napastliwym kolesiem jak on. Gdy tylko podszedł kilka kroków i wyjął topór byłam gotowa do ataku. Stworzyłam 10 żywych iluzji Mukuro dookoła siebie, wiedziałam, że będą miały takie umiejętności bojowe jak mój towarzysz, zatem się nie martwiłam. Czułam, że miejsce strachu zajmowała rosnąca we mnie odwaga, miałam wolę walki i wygranej. Słysząc jego słowa o moim ukochanym jeszcze bardziej byłam zdeterminowana. - Posłuchaj mnie Kyoya... W życiu nie wyjdę za ciebie, nie pokocham takiego palanta jak ty. W życiu nie porzucę moich przyjaciół z Vongoli. Zamierzam wygrać tą walke! - Warknęłam. - Jestem jak jestem, żyję dla dobra innych! - Dodałam i zaatakowałam uderzając w stronę przeciwnika trójzębem. Wypuściłam także z pokeballa Absol'a, który wiedział od razu co się dzieje i przystąpił do ataku. 5 iluzji skierowałam na Kyoye, a pozostałe na Rhyhorna. Chciałam zyskać czas na ucieczkę.

Ostatnio edytowany przez Yuuki (2012-05-13 12:52:10)

Wiedziałam, że jego wypowiedzi nie wróżą nic dobrego, toteż byłam gotowa na każdy atak z jego strony. Niestety liczebność ze strony przeciwnika zwiększyła się, gdyż Kyoya był tchórzem, który sam sobie ze mną nie poradzi. Dlatego go nie znoszę, woli wysługiwać się innymi niż sam stawić czoła trudnościom na swojej drodze. Cały czas patrzyłam na chłopaka lodowatym wzrokiem. Zrobiłam unik przed postacią, która rzuciła się na mnie. Tym samym rozkazałam swoim iluzjom walczyć z całych sił z wrogami używając wszystkich swoich zdolności. - Absol atakuj ich wszystkich serią Thunderbolt! - Dodatkowo wypuściłam Vanillite - A ty zaatakuj serią Icicle Spear,a także Ice Beam! - Powiedziałam stworkowi. Sama zaś za pomocą trójzębu walczyłam osobą w czarnym kapturze. W pewnej chwili zamiast broni w kształcie widelca użyłam katany, by zadać rany cięte wrogowi. Wykonywałam także zwinne uniki przed jego atakami. Wzrokiem szukałam drogi ucieczki, gdyż nie byłam pewna, czy sobie poradzę z całą 8 przeciwników.

Starałam się z całych sił, by nie przegrać z oszukującym w walce wrogiem, wiedziałam, że oni wszyscy są lepsi, toteż kontrolując iluzje wzmocniłam ich liczebność do 15 i rozkazałam im na pole walki przywołać chmarę piorunów i zając wroga, tak bym ja i moje pokemony mogli się oddalić z  tego miejsca. Wiedziałam, ze jak pioruny będą uderzać w ziemie zrobi się lekki dym, toteż to da nam większe szanse na szybkie oddalenie się. Jak tylko plan wszedł w ruch i Iluzje zaatakowały błyskawicami, przywróciłam swoje pokemony do balli, a sama zamieniając się w Scizor'a i wręcz wyleciałam z tamtego terenu w jak najszybszym tempie. Będąc już dalej od wrogów, zmieniłam swoją postać na Staravie, by wzlecieć w powietrze.

Spoko, nie musisz się tym przejmować, pisz jak chcesz xD
---------------------------------------------------------------

Widząc rannego towarzysza natychmiast zareagowałam i w szybkim tempie podleciałam do niego. Sprawdziłam puls Mukuro, po czym spojrzałam na jego pokemony. - Musimy wszyscy się stąd ulotnić - Powiedziałam w ich kierunku. Musiałam jakoś przenieść nieprzytomnego chłopaka, który nie był taki lekki, toteż wymyśliłam pewien pomysł, chociaż nie byłam pewna czy on wypali. Wypuściłam z pokeballa Drifloon'a. - Mógłbyś za pomocą Minimaze zmniejszyć ich? - Zapytałam wskazując na Mukuro i jego pokemony. To by mi ułatwiło sprawę, gdyż zamierzałam zmienić się w Sandslash'a i wkopać się w ziemie, po czym kopać tak długo aż dojdę dalej niż do Goldenrod city. Zamierzałam przybyć do Ecruetak City, gdzie Vongola ma jedną ze swoich siedzib. Dzięki temu zagwarantuje swojemu ukochanemu dobrą pomoc medyczną.

Ostatnio edytowany przez Yuuki (2012-05-19 09:25:52)

Pomimo tego, że Mukuro wyraźnie powiedział ledwo przytomny, że mamy uciekać, nie zamierzałam tego zrobić. W życiu bym nie zostawiła na pastwę losu towarzysza, a zwłaszcza osobę, którą kochałam. Wiedząc iż Ecruteak City znajduje się w północnej części regionu Johto. Toteż sprawdziłam położenie słońca dzięki metodzie gdyż samotne drzewo kieruje swoje konary ku słońcu. Jeśli jest pochylone, to najczęściej w kierunku południowym, skąd czerpie energię słoneczną. Więc po prostu muszę iść w stronę przeciwną do cienia drzewa. I tak właśnie zrobiłam. Warto było uczyć się w szkole. Po tym jak już zlokalizowałam północ, zmieniona w Sandslash'a wkopałam się w ziemie i ruszam w tamtą stronę, jednak przed tym wzięłam na swoje plecy pomniejszoną trójke przyjaciół, a Drifloona na razie schowałam do balla, później go użyje, by z powrotem powiększyć Mukuro i jego pokemony.